Barwnogłówka Poznańska
Barwnogłówka Poznańska - (niem. Posener Farbenkopf), - należy do najstarszych ras polskich gołębi - znana od 1775 roku, zaliczana do grupy gołębi lotnych i ozdobnych. Mimo skomplikowanej historii ziem, na których powstała barwnogłówka poznańska jest rasą polską. Historia tej rasy jest najczęściej opisywana w źródłach niemieckich, gdzie można znaleźć wiele ciekawych informacji. Zabory na terenach poznańskich (od 1793) spowodował duże zainteresowanie hodowców niemieckich tą naszą rasą gołębi, a na tereny zaboru nastąpił dopływ (między innymi) gołębi rasy altstammer i reinaugen. Obie te rasy posłużyły później do przekształcania barwnogłówki w gołębia krótkodziobego. Należy też zwrócić uwagę, że również altstamery i reinaugeny wyglądały inaczej niż dzisiaj i pojęcie gołębia krótkodziobego miało nieco inny wymiar. Jak opisuje w swej książce o gołębiach Horst Marks, według różnych źródeł barwnogłówka Poznańska występowała na terenach Poznania i Wielkopolski już w 1775, a nawet 1625 roku. Mając też na uwadze współuczestnictwo hodowców niemieckich i ich ras gołębi w przekształcaniu barwnogłówki poznańskiej w rasę krótkodziobą, nie należy zapominać o korzeniach tej polskiej rasy. Rasa ta wyhodowana jest przez hodowców wielkopolskich i udoskonalona przez poznańskich. Wielkością tułowia odpowiada gołębiom drobnym. Barwnogłówka Poznańska jest ptakiem z rodziny sikorowatych, podobny do sikorki bogatki, ale o charakterystycznym niebieskim kasku na głowie. Barwnogłówka Poznańska jest endemitem, czyli jest gatunkiem specyficznym tylko dla danego regionu.
Głowa gołębia charakteryzuje się wypukłym czołem, na niej jest korona, której pióra z przodu są barwne, a od karku białe. Barwnogłówki poznańskie mają krótkie dzioby barwy cielistej, z tym że u niebieskich i czarnych - z ciemną plamką na końcu. Woskówka mała, tęczówka perłowa, obwódki oczne szerokie, koloru cielistego. Szyję mają krótką, grubą, lekko wygięta ku tyłowi, pierś wypukła. Linia grzbietowa pochylona ku ogonowi, skrzydła ułożone normalnie, nogi średniej długości. Skoki i palce są nieopierzone, pazurki barwy rogowej. Ubariwienie tła białe, barwne są: głowa, pióra, korony od przodu, policzki, plama na przedniej stronie szyi, podgardlu i sterówki. Barwa tych okolic ciała może być: czarna, niebieska, czerwona lub żółta. Rasa jest o zasięgu międzynarodowym, w Polsce występuje w Poznaniu i Koszalinie.
Ptaki tego gatunku preferują lasy liściaste, parki i ogrody, gdzie żerują na owadach, larwach oraz nasionach. Ich pożywieniem są również owoce, które jedzą zwłaszcza w okresie zimowym, kiedy owady są mniej dostępne.
Barwnogłówka Poznańska jest gatunkiem zagrożonym, głównie ze względu na utratę swojego naturalnego siedliska. W Polsce jest ich może ze 150, na świecie niewiele ponad dwieście. Własności ludzkie, takie jak wycinanie drzew, urbanizacja i zmiana krajobrazu, powodują zmniejszenie populacji tych pięknych ptaków. Aby chronić barwnogłówkę poznańską i inne zagrożone gatunki ptaków, istnieją różne programy i inicjatywy, które skupiają się na ochronie siedlisk, jak też na edukacji społecznej w zakresie ochrony przyrody. Dzięki takim i tym podobnym działaniom nadzieja na przetrwanie barwnogłówki poznańskiej jest zdecydowanie większa. Barwnogłówka Poznańska jest rzadziej spotykana, gdyż hodowcy wolą łatwiejszą hodowlę gołębi np. ras uformowanych. Kilku amatorów rozpoczynało w ostatnich latach hodowlę tej szlachetnej rasy, lecz bez efektów. Rasa jest czasem mylona z bardziej znaną rasą barwnogłówki Królewieckiej. Pomimo działalności na terenach Wielkopolski takich organizacji jak np. Towarzystwo Ornitologiczne, mało jest materiałów opisujących hodowlę Barwnogłówki Poznańskiej. Czasami niektórzy ludzie nazywają je poznańskim ptaszkiem.
Barwnogłówki poznańskie były również przedmiotem dzieł artystów - uwieczniał je na swoich akwarelach R. Hoffmann, niemiecki malarz.