Choroby gołębi

Rzęsistek u gołębi — trychomonadoza gołębi — rzęsistkowica gołębi — żółty guzek jest chorobą zakaźną ptaków wywoływaną przez jednokomórkowego pierwotniaka Trichomonas gallinae. Istnieje kilka różnych szczepów tego pierwotniaka, z których niektóre wywołują chorobę kliniczną, a inne nie. Choroba ta jest również znana jako rak u gołębi i u ptaków drapieżnych.

Są trzy odmiany tej choroby:

• odmiana gardłowa – serowate żółte twory w gardle utrudniają oddychanie, jedzenie i picie
• odmiana pępkowa – pasożyty dostają się do organizmu z misy lęgowej poprzez niezamknięty pępek pisklaka. Pod skórą powstaje wrzód, który po rozcięciu ukazuje serowaty żółty guzek
• odmiana organowa – niezahamowana infekcja w pępku i gardle rozprzestrzenia się na wszystkie narządy organizmu ptaka. Chorobowo zmieniona jest szczególnie wątroba – powstają tam grube, serowate, żółte ogniska głęboko wrośnięte w tkankę narządu.

Zewnętrznymi objawami są: apatia, biegunka i związane z nimi wychudzenie i osłabienie.

Leczenie rzęsistka u gołębi

Leczenie - środki przeciw pierwotniakom na bazie metronidazolu, ronidazolu. Profilaktyka przeciw rzęsitkowi jest konieczna. Rzęsistek powoduje duże straty młodych ptaków, osłabiając je, sprzyja wtórnym infekcjom.

Środki przeciw trichomonadozie należy podawać zaraz po zniesieniu jaj. Dzięki temu dorosłe ptaki w czasie klucia będą miały ograniczoną ilość pasożyta, a pisklęta będą miały czas na nabycie odporności. Dawkujemy podobnie jak przy leczeniu.

Unikać podawania metronidazolu w okresie lęgowym!!!

Ornitoza to bardzo groźna choroba, łatwo zarażająca całą hodowlę. U młodych może zdziesiątkować stado, dorosłe osobniki rzadziej stają się jej ofiarami. Ptaki zarażają się bezpośrednio od osobników chorych, przez zarażoną karmę, wodę, kontakt z wydalinami chorego ptaka, również przez wdychanie pyłów w zainfekowanym gołębniku. Znaczącą rolę w roznoszeniu infekcji mają wszoły i roztocza.

Do podstawowych objawów zalicza się światłowstręt, zapalenie spojówek, katar i biegunkę. Powieki są obrzmiałe, niekiedy sklejone, swędzenie prowadzi do nieustannego drapania – pióra wokół oczu są zmierzwione, a skóra na głowie pokaleczona. Katar zatyka otwory nosowe i znacznie utrudnia oddychanie. Często atakowane są drogi oddechowe, jak również worki powietrzne.

Choroba osłabia organizm – gołębie są osowiałe, mało latają, łatwo zapadają na choroby, upierzenie staje się matowe. Długotrwała ornitoza prowadzi do wyniszczenia, otłuszczenia wątroby, zaburzeń pracy serca.

Ornitoza jest też groźna dla ludzi. Ornitoza u człowieka może mieć postać od lekkiego do bardzo ciężkiego zatrucia toksyną, któremu towarzyszy zajęcie ośrodkowego układu nerwowego włącznie. Początek choroby zwykle jest nagły, zwykle pojawia się:

• gorączka(nawet 40 stopni Celsjusza),
• dreszcze,
• bóle głowy,
• często krwawienie z nosa,
• ogólne złe samopoczucie i osłabienie chorego,
• czasami pojawia się plamista wysypka.

Jakie inne choroby można przenieść od gołębi?

Choroby ludzkie: histoplazmoza, kryptokokoza są powiązane z odchodami gołębi. Grzyb, który rośnie w odchodach ptaków i glebie, powoduje histoplazmozę, chorobę atakującą płuca.

Każdego roku stada są atakowane przez kokcydia, różny jest tylko zakres infekcji i wynikająca z niego szkodliwość. Kokcydioza jest chorobą ukłdu pokarmowego, która wywołana jest przez jednokomórkowe pierwotniaki - kokcydia. Prawie wszystkie gołębie są nosicielami kokcydii. U starszych gołębi może rozwinąć się odporność przeciw tej chorobie. Młode jednak padają łatwo jej ofiarą, jeśli kokcydia rozmnożą się w ich jelitach ponad miarę.

Przy silnej kokcydiozie - którą można rozpoznać badając kał, konieczna jest terapia odpowiednim środkiem przeciw tej chorobie, ściśle stosowana wg wskazań weterynarza.

Do chorób których możemy uniknąć przy pomocy szczepień należy paramyksowiroza - kręciek, wszystkie ptaki które zabieramy na wystawy muszą być zaszczepione. Przed rozpoczęciem każdej wystawy na której będziemy pokazywać nasze gołębie należy przedstawić oragnizatorom świadectwo szczepienia przeciw paramyksowirozie.

W okresie o 3 dni do 3 tygodni po zainfekowaniu organizmu gołębia choroba atakuje nerki, ptak zaczyna wydalać dużo płynu - odchody zwykle otacza kałuża wody.
Zgubne są skutki uszkodzenia centralnego układu nerwowego - objawi się ono przekrzywieniem głowy i niezdolnością do pobierania pokarmu. Gołąb ma też problemy z podlatywaniem do określonych miejsc w gołębniku. Niektóre ptaki da się wyleczyć, inne nie.

Organizm młódków po szczepionych rodzicach wykazuje odporność na paramyksowirozę tylko w pierwszych tygodniach życia. W praktyce przyjęło się szczepić wszystkie młode gołębie między majem a lipcem półroczną szczepionką — ma wtedy spokój przez rok i możemy na wszystkich wystawach okazywać ważne świadectwa szczepień.