Choroby gołębi

Do chorób których możemy uniknąć przy pomocy szczepień należy paramyksowiroza - kręciek, wszystkie ptaki które zabieramy na wystawy muszą być zaszczepione. Przed rozpoczęciem każdej wystawy na której będziemy pokazywać nasze gołębie należy przedstawić oragnizatorom świadectwo szczepienia przeciw paramyksowirozie.

W okresie o 3 dni do 3 tygodni po zainfekowaniu organizmu gołębia choroba atakuje nerki, ptak zaczyna wydalać dużo płynu - odchody zwykle otacza kałuża wody.
Zgubne są skutki uszkodzenia centralnego układu nerwowego - objawi się ono przekrzywieniem głowy i niezdolnością do pobierania pokarmu. Gołąb ma też problemy z podlatywaniem do określonych miejsc w gołębniku. Niektóre ptaki da się wyleczyć, inne nie.

Organizm młódków po szczepionych rodzicach wykazuje odporność na paramyksowirozę tylko w pierwszych tygodniach życia. W praktyce przyjęło się szczepić wszystkie młode gołębie między mjem a lipcem półroczną szczepionką - may wtedy spokój przez rok i możemy na wszystkich wystawach okazywać ważne świadectwa szczepień.

Każdego roku stada są atakowane przez kokcydia, różny jest tylko zakres infekcji i wynikająca z niego szkodliwość. Kokcydioza jest chorobą ukłdu pokarmowego, która wywołana jest przez jednokomórkowe pierwotniaki - kokcydia. Prawie wszystkie gołębie są nosicielami kokcydii. U starszych gołębi może rozwinąć się odporność przeciw tej chorobie. Młode jednak padają łatwo jej ofiarą, jeśli kokcydia rozmnożą się w ich jelitach ponad miarę.

Przy silnej kokcydiozie - którą można rozpoznać badając kał, konieczna jest terapia odpowiednim środkiem przeciw tej chorobie, ściśle stosowana wg wskazań weterynarza.

Ornitoza to bardzo groźna choroba, łatwo zarażająca całą hodowlę. U młodych może zdziesiątkować stado, dorosłe osobniki rzadziej stają się jej ofiarami. Ptaki zarażają się bezpośrednio od osobników chorych, przez zarażoną karmę, wodę, kontakt z wydalinami chorego ptaka, również przez wdychanie pyłów w zainfekowanym gołębniku. Znaczącą rolę w roznoszeniu infekcji mają wszoły i roztocza.

Do podstawowych objawów zalicza się światłowstręt, zapalenie spojówek, katar i biegunkę. Powieki są obrzmiałe, niekiedy sklejone, swędzenie prowadzi do nieustannego drapania – pióra wokół oczu są zmierzwione, a skóra na głowie pokaleczona. Katar zatyka otwory nosowe i znacznie utrudnia oddychanie. Często atakowane są drogi oddechowe, jak również worki powietrzne.

Choroba osłabia organizm – gołębie są osowiałe, mało latają, łatwo zapadają na choroby, upierzenie staje się matowe. Długotrwała ornitoza prowadzi do wyniszczenia, otłuszczenia wątroby, zaburzeń pracy serca.

Ornitoza jest też groźna dla ludzi. Ornitoza u człowieka może mieć postać od lekkiego do bardzo ciężkiego zatrucia toksyną, któremu towarzyszy zajęcie ośrodkowego układu nerwowego włącznie. Początek choroby zwykle jest nagły, zwykle pojawia się:

• gorączka(nawet 40 stopni Celsjusza),
• dreszcze,
• bóle głowy,
• często krwawienie z nosa,
• ogólne złe samopoczucie i osłabienie chorego,
• czasami pojawia się plamista wysypka.

Jakie inne choroby można przenieść od gołębi?

Choroby ludzkie: histoplazmoza, kryptokokoza są powiązane z odchodami gołębi. Grzyb, który rośnie w odchodach ptaków i glebie, powoduje histoplazmozę, chorobę atakującą płuca.